Kruisende lijnen

Mijn vriendinnen hebben allemaal al een beste vriendin. Daar zoek ik ze op uit.
Ruimte en vrijheid heb ik nodig. In alles. In mijn relatie en gezin, mijn werk en zeker ook in vriendschappen. De angst om geclaimd te worden zit diep.        
               Helen ken ik een jaar of acht. Zij doet ook niet aan besties.  Maar dat wist ik toen nog niet. We wonen in dezelfde wijk. Onze kinderen – vrijwel even oud – zaten op verschillende scholen. Toch kwamen we elkaar keer op keer tegen. Eerst langs de lijn van het voetbalveld waar onze zonen ontdekten dat ze andere talenten hebben. Later bij de muzieklokalen op de vierde verdieping van het theater waar mijn zoon en haar dochter samen pianosport hadden.
               Dertig minuten samen wachten. Bij ieder ander zou ik snel een boodschap zijn gaan doen. Met Helen was het babbelen gemakkelijk en ongedwongen. Bijzonder, want ik ben daar niet goed in. Op die gang tussen de houten geluidswerende deuren van de lokalen en de glazen gevel met uitzicht op het plein, ontdekten we een gedeelde liefde voor de tassen van Hester van Eeghen en de schoenen van Jan Jansen.
               Volgens mij schoot het zaadje van onze vriendschap wortel op een mooie woensdagmiddag in juni. Ik weet niet meer wie het voorstelde maar na de laatste les pianosport, zaten we nog een uurtje op het terras van de Burgemeester. ‘Zullen we in de vakantie een keer bij ons barbecueën?’ vroeg ze toen we naar de fietsen in de ondergrondse stalling liepen. ‘Ja leuk!’ En ik dacht: bedoelt ze met de gezinnen of wij samen? Sinds mijn studietijd had ik geen nieuwe vriendinnen gemaakt. Zou Helen een vriendin kunnen worden? Mijn hart ging op een kier.

‘Tassen en schoenen, daar begon het mee’, weet Helen als we na Zumbales onze herinneringen aan de eerste ontmoeting delen in mijn tuin. ‘De lijnen bleven elkaar kruisen. Het ging allemaal heel organisch’. Daarbij kwam samen sporten en de interesse in elkaars werk en ontwikkeling. ‘Maar jij bent misschien van nature wat meer uit op verdieping’ oppert ze. Die zin blijft hangen. Het klopt. Het raakt me dat Helen dat ziet.

De ontkiemde belofte van acht jaar geleden is niet volledig tot wasdom gekomen. Helen is inmiddels een goede vriendin, maar ik realiseer me dat het vleugje ongemak dat ik vaker tegenkom in vriendschappen, ook bij ons voor afstand zorgt. Het zit in mij denk ik. Het verlangen naar een zielsverwant aan wie ik mij kan tonen, conflicteert met mijn gesloten binnenwereld en de overtuiging dat de ander niet op mijn zwaarte zit te wachten.

Als ik dat nou eens met haar zou delen.