Gered door agility

Met onze honden Sky (6, Kooiker) en Coco (3, Bordercollie) loop ik een rondje om de Nedereindse plas. Het miezert licht en is erg rustig. Zoals altijd blijft Coco takjes aanslepen in de hoop dat ik ze ver weg smijt. Sky is meer van het snuffelen en blijft meestal een stukje achter ons. Na een paar seizoenen agility, ben ik dit voorjaar met Sky naar Pre-Obedience overgestapt. Daar heb je meer aan in het dagelijks leven dacht ik.

Een harde plons klinkt. Ik kijk om. Aan de overkant van de brede sloot klimt Sky de oever op. Ik sta paf.
Onze diva, die alleen tijdens een hittegolf met zijn pootjes het water ingaat en een natte buik afschuwelijk vindt… Hoe vaak heb ik niet als een hysterische troela geprobeerd hem te verleiden om het water in te komen? Kansloos was dat. En nu duikt hij zomaar de sloot in.
Tussen de koeien (waar hij normaal als de dood voor is) gaat hij in een rechte lijn op zijn doel af. Een koeienvlaai of een dood dier? Ik kan het niet zien maar het is kennelijk onweerstaanbaar.

Boos stap ik door. Hij zoekt het maar uit. Coco is opgehouden met takken aanslepen en kijkt afwisselend van Sky naar mij. ‘Hij is er zelf ingedoken’, zeg ik tegen haar. ‘Nu mag hij ook zelf terugzwemmen.’ Ze kijkt me meewarig aan alsof ze wil zeggen: geloof je dat zelf?

Na een minuut begin ik me toch zorgen te maken. ‘Sky! Hier ben ik, kom!’ Hij geeft geen sjoege. Pas als hij klaar is met zijn missie, rent hij terug naar de sloot. Ik probeer zo dicht mogelijk bij het water te komen en moedig hem aan. ‘Toe maar Sky, je kan het! Kom dan’.
Hij doet nog een paar halfslachtige pogingen om het water in te gaan. Maar hij is weer in zijn default mode: wel luisteren, niet zwemmen. Hij begint te piepen.

Zal ik zelf de oversteek maken? Als ik mijn schoenen en broek uittrek, hou ik die droog. Maar het is nog koud zo vroeg in het jaar. Er moet een andere oplossing zijn.
Bruggetjes zijn hier niet, maar in de verte ontwaar ik een soort balk over het water. Ik maan Sky me aan de overkant te volgen. Hij trippelt keurig mee. Als we dichterbij komen, zie ik dat de balk iets smaller is dan de kattenloop bij agility.
Dan is er een nieuw probleem. Ik kan niet verder omdat de sloot aan mijn kant een zijtak heeft. Maar Sky begrijpt wat het plan is en draaft zelf door naar de balk. Zonder aarzeling stapt hij erop en loopt naar de andere kant. Leve agility!

Netto zijn we echter niets opgeschoten want nu ligt de zijtak tussen ons. Gelukkig zie ik een soort dammetje in dit slootje dat het waterpeil regelt. Aan een kant staat het water ongeveer een halve meter lager. Het afscheidingsschot heeft een smalle rand van ongeveer vijf centimeter. Als ik een lange stok of stevige tak als steunpunt in de sloot steek, kan ik misschien wel eroverheen lopen.

‘Zoek stok’, zeg ik tegen Coco. Ze is blij dat ze ook wat kan doen. Even later komt ze met een flinke boomtak aangesjouwd. Die voldoet.
Ik maak me wel zorgen hoe ik met Sky in mijn armen over het smalle randje moet balanceren op de terugweg. Maar dan verbaast hij me opnieuw. Voorzichtig zet hij een voorpootje op het randje van de dam.
‘Goed zo Sky, we kunnen dit’, roep ik. Vlug zoek ik steun op de steile oever, plant de boomstok in de sloot en buig naar hem toe. De afstand is ongeveer twee meter. Behoedzaam stapt hij op de balk, zijn achterpootjes volgen. Hij lijkt wel Sanne Wevers.

Coco houdt de wacht. Tijdens de hele operatie heeft ze op geen enkel moment om aandacht gevraagd, maar bleef keurig in de buurt. Ik reik nog wat verder tot ik Sky’s tuigje kan grijpen. Zo begeleid ik hem naar ons toe. Als we met zijn drieën herenigd zijn, bespringt Coco Sky. Met een grote glimlach kijk ik hoe ze blij achter elkaar aanrennen.

Wat zijn ze toch slim. Agility blijkt vandaag ook heel waardevol in het dagelijkse hondenleven. Al is de vraag of de hele toestand überhaupt was ontstaan als we een carrière binnen obedience hadden gehad.