Als psychiater maak ik er vaak gebruik van. Mensen dagelijks bepaald gedrag laten noteren. Zelf ken ik het van de periodes waarin ik probeer af te vallen. Alleen al het feit dat je elke dag iets opschrijft over je eetpatroon, je angsten of waar je blij mee bent, maakt dat iets verandert.
Voor mijn cursus Autobiografisch Schrijven moet ik deze week elke avond terugkijken op de dag aan de hand van drie vragen. Wat heeft je verrast? Waardoor werd je geraakt? En wat heeft je geïnspireerd?
Maandag vertrekken we voor een midweek aan de Reeuwijkse plassen. Ik neem altijd veel te veel mee om te lezen en te doen. Ik kom hoogstens aan een kwart toe. Wat heb ik last van de driekwart waar ik niets mee gedaan heb. Elke vakantie opnieuw.
Ik besluit vooraf te kiezen wat thuis mag blijven. Er gaan twee boeken mee in plaats van zes. Drie spellen in plaats van zeven. De modulewijzer blijft thuis, het dagboek niet. Ik doe vooraf boodschappen zodat ik op vakantie niet naar de supermarkt hoef.
Binnen een uur na aankomst zit ik met Zondagskind – een van de twee boeken – en een kopje verse muntthee op ons terras. De zon schijnt en ik kijk uit over het water. Zo simpel kan het zijn. Het zet de toon voor de week.
Vandaag lees ik de antwoorden terug op de vraag wat me verraste, raakte en inspireerde. Ik zie een duidelijke lijn. Het thema in mijn leven is momenteel keuzes maken.
De keuze om niet alles alleen te doen. Om hulp te vragen. De ander toe te laten. Ik was vermoeid deze vakantie en ik wilde een avond vroeg naar bed. Het is mijn taak om de honden uit te laten voor het slapen gaan. Zal ik aan mijn lief vragen of hij het deze keer over wil nemen? Terwijl ik dat overwoog, vroeg hij: ‘Zal ik de honden doen?’ Ik dwong mezelf om ‘Ja graag, dank je’ te zeggen in plaats van ‘Nee hoor, lukt wel’.
De tweede keuze is om voor mezelf en mijn rust te kiezen. Mijn grenzen aan te geven. Nee te zeggen. Uit te spreken wat ik nodig heb. Woensdag deed ik geheel tegen mijn gewoonte overdag een dutje op de bank. Ik oefende de vraag voor mijn zoon in mijn hoofd voor ik hem met moeite uitsprak. ‘Wil jij even een deken voor me pakken?’ Hij kwam me heerlijk toedekken met zijn eigen dekbed.
Onderzoeken hoe ik mijn werk minder belastend kan maken, is de derde keuze waar ik voor sta. Want ik werk te hard en dat wil ik anders. Bovendien wil ik meer ruimte om te schrijven. Na een gesprek op het terras van een strandtent met drie vriendinnen, voelde ik me geïnspireerd om een reflectie over mijn invulling van mijn praktijk te schrijven.
Bewust worden en vervolgens er iets mee doen. Zo simpel is het.
Zou het?
Een advies wil ik toevoegen.
Alle lijstjes ook regelmatig aan de kant leggen en gewoon niets doen behalve met een koptelefoon in een lekkere stoel een uurtje klassieke muziek luisteren. Even afgesloten van de rest van de wereld.
Mooie blogs, “Het hoeft niet” en deze “Bewust”.
Je laat veel van je zien. En gevoelens noem je expliciet. Dat expliciteren is mijn zwakke kant. Meestal kom ik niet verder dan dat ik opgewekt of neerslachtig ben, maar geen idee waardoor het komt. Bij het lezen van jouw blogs zie ik spiegels langskomen met de vraag “en jij?”