Geen groter genot dan verdwijnen in verhalen. Nu ik meer rust heb, lees ik ook weer meer. Dit boek wil ik echt onder jullie aandacht brengen.
Films die nergens draaien is geschreven door Yorick Goldewijk en won de Gouden Griffel 2022. Het is een jeugdboek over Cato die bij haar geboorte haar moeder verliest en opgroeit bij haar vader. Als lezer voel je aan alles dat hij in de greep is van een depressie. Cato komt in een verlaten bioscoop terecht waar iets geks mee is. Dat is het begin van een avontuurlijke en gevaarlijke zoektocht naar de waarheid over haar moeder. Ze reist door tijd en herinneringen om uit te komen op de plek in haarzelf waar ze ver van wilde blijven. Dan moet ze een keuze maken die haar leven (en dat van haar vader) voorgoed verandert.
Goldewijk schrijft in heldere taal een prachtig en spannend verhaal. Het leest lekker weg en is nergens pathetisch. Maar lieve hemel, wat roept het veel gevoelens op. Het boek gaat over vriendschap en verlies, over trauma en veerkracht en over liefde en hoop.
Wat er in het verhaal gebeurt, deed mij denken aan imaginaire rescripting. Dat is een behandeltechniek die veel in schemagerichte behandelingen wordt gebruikt. Als er trauma’s of ingrijpende levensgebeurtenissen zijn, ga je met imaginaire rescripting op een andere manier kijken naar de herinneringen. Je verandert de betekenis van de herinnering en je krijgt de mogelijkheid om gevoelens en behoeftes te uiten of dingen te doen die je toentertijd moest onderdrukken. Je maakt in je verbeelding een ander einde dat je je ook concreet voorstelt. Het is een ongelooflijk krachtige techniek, qua effect vergelijkbaar met EMDR (een andere meer bekende traumabehandeling).
Lezen dus, liefhebbers van (jeugd)literatuur en (trauma)therapeuten.