Afschuwelijk! Dat je ‘s morgens niet weet waar je ’s avonds zult zijn! Mijn dochter kan zich niet voorstellen dat ik juist dat een van de leukste dingen van vakantie met een camper vind.
Ik droom er al jaren over. Een oude camper kopen, in het voor- en naseizoen weekendjes weg en in de zomer wekenlang de zon achterna. Of meer recent: vluchten voor de hittegolven.
Met de mening van dochter en de aversie van manlief tegen kampeermiddelen op wielen, lijkt het er niet in te zitten. Maar door een speling van het lot staat er nu al weken een kampeerbus op de oprit. De mijne.
De camper knipoogde naar mij bij ons garagemannetje. Bordje TE KOOP achter de ruitenwissers. Zijn vader – ook automonteur – reed er minder mee dan hij gehoopt had en wilde er nu vanaf.
Zullen we alleen even kijken? Manlief gaat zuchtend mee het gevaarte in. Het is ruimer dan verwacht. Er is veel te klussen. Godzijdank zijn hobby. Misschien is het toch niet zo’n slecht idee.
Inmiddels heeft hij alles wat oud of nutteloos was gesloopt en gemoderniseerd. De kleine koelkast op gas is vervangen door een superzuinig tafelmodel dat loopt op zonnepanelen op het dak. Hij praat over onze camper.
Herfstvakantie. Waar zullen we eens heengaan? De Biesbosch, daar ben ik nog nooit geweest. Zoon wil wel mee, de honden kwispelen en manlief gloeit de diesel voor. Zwarte walmen komen onder de oude bus vandaan. Het lawaai is oorverdovend. Binnen een uur staan we op een natuurkampeerterrein met uitzicht op een ven.
Het is elf graden en we eten buiten met mutsen op. Wie is de Mol skippen we. Kolonisten van Catan rond de tafel in onze camper past beter. Kaarsjes aan. De honden houden onze voeten warm. Ik verlies. Als altijd.
De volgende morgen ontwaak ik tussen manlief en zoon. De jongste hond likt mijn gezicht. Ze willen naar buiten. Zachtjes schiet ik mijn kleding aan en stap de koude, mistige ochtend in.
De honden ravotten. Ik rits mijn jas dicht. Dit is geluk.