Zij ligt op de slachttafel van Eva. Blauw en rood licht wekt ten onrechte de suggestie van een feestje. Hij zit recht tegenover haar. Vanachter zijn brillenglazen observeert hij het meisje. Ze kan nauwelijks bewegen in haar zwarte lakjas. De make-up maakt haar gelaat uitdrukkingsloos. Ze zoekt naar woorden. Voer voor de leeuwen.
Terwijl ik naar ze kijk, zie ik het gebeuren. Voor het oog van de natie vindt een fenomenale illustratie plaats van geslaagde gespreksvoering. De belangrijkste vaardigheid van een goede dokter naar mijn stellige overtuiging.
Goede gespreksvoering begint altijd met de zintuigen. Kijken, luisteren en voelen, voorbij de eerste indruk. Misschien heeft de ander wratten op zijn neus. Zegt zij domme dingen. Of slaat hij zijn vrouw. Je verplaatst je desondanks in de andere persoon, stelt vragen en probeert te begrijpen wat die beleeft.
Ondertussen moet je hard nadenken. Ik zie hoe Dokter Diederik zijn waarnemingen ordent en combineert met de kennis die hij al heeft. In plaats van het meisje op haar woorden te pakken, beweegt hij naar haar toe. Hij herformuleert haar woorden zodanig dat zij zich er nog in kan herkennen. En hij maakt ruimte om zijn eigen boodschap voor het rood-blauwe voetlicht te brengen.
Als dokter wil je het eens worden met je patiënt over wat er aan de hand is en hoe je dat samen gaat aanpakken. Het cruciale instrument is goed contact. Dokter Diederik neemt het meisje serieus en is respectvol. Dat werkt in de spreekkamer. En kennelijk ook aan de talkshowtafel.
#Famkedoettochweermee.