Op het bierviltje onder mijn glas stond een vraag. Wanneer heb je voor het laatst iets voor het eerst gedaan? Ik vond het meteen een mooie vraag. Zo een die blijft hangen. Waardoor je dingen opvallen waar je tevoren aan voorbijging. Het was best lang geleden dat ik iets voor het eerst had gedaan. En dat riep een onbehaaglijk gevoel in mij op.
Goede vragen stellen is mijn gereedschap als psychiater. Ik wil de ander met een vraag aanzetten tot onderzoek en reflectie. En op die manier beweging en verandering uitlokken. Het fascineerde me dat dit bierviltje dat effect op mij had. Ik vroeg me af waarom deze vraag bleef resoneren.
Iets voor het eerst doen… Daar waren de laatste tijd wel voorbeelden van geweest. Met een mondkapje op in de bus stappen. Mijn oude Ford zelf op de takelwagen rijden. Mijn praktijk van de ene op de andere dag als videobellende therapeut voeren. Allemaal met dank aan COVID-19. Nee, dat telde dus niet. Dat waren de omstandigheden die mij dwongen om iets voor het eerst te doen.
Wanneer had ik voor het laatst iets voor het eerst gedaan dat ik heel graag wilde?
Dat was een jaar geleden. Toen ik me inschreef bij de Schrijversacademie. Wat ik heel graag wilde maar nog niet durfde, is columns schrijven over mijn leven als psychiater. Ik heb een geweldig vak. In mijn spreekkamer hoor ik schitterende, soms schokkende en vaak schrijnende verhalen. Ik kom soms dichterbij dan iemand ooit geweest is. Het is ontroerend om iemand in beweging te zien komen.
Wat wil ik dat graag zichtbaar maken. Voor degene die van verhalen houdt die het universele weerspiegelen. Voor degene die vastgelopen is en voor wie de stap naar de psychiater nog te groot is. Voor degene die nieuwsgierig is naar wat een psychiater doet. Voor de collega die meer waarde hecht aan wetenschappelijke data dan aan verhalen.
En voor mezelf. Omdat het zo heerlijk is om te schrijven. Wat vind ik dat eng. Maar zie: de eerste ligt voor u. Vandaag heb ik voor het laatst iets voor het eerst gedaan.