Ken je het fenomeen van de bijna lege tandpastatube? Hoe verbazingwekkend lang je daar nog mee kan doen? Dan weet je ook dat er een dag komt dat het echt op is.
Toen ik negen jaar geleden besloot om voor mezelf te beginnen, wilde ik mijn werkplezier terug. Het was het beste besluit in mijn leven tot dan toe. Sindsdien heb ik in mijn eigen praktijk meer dan 1200 patiënten behandeld. Mensen met een bipolaire stoornis, persoonlijkheidsproblematiek vaak in combinatie met stemmingsklachten, ontwikkelingsstoornissen (ADHD en autisme spectrum stoornissen) en complex trauma. Ik deed (bijna) altijd de complete behandeling in mijn eentje: pillen en praten, psychotherapie, het betrekken van het systeem, de crises – ook buiten kantoortijden. Daarnaast zag ik ruim 1000 patiënten voor een eenmalige consultatie voor huisartsen en psychologen. Vaak omzeilden we daar een wachtlijst mee en kon de behandelaar weer even verder met een concreet plan.
De eerste zeven jaar ging dit prima. Hoewel de problematiek van mijn patientenpopulatie eigenlijk te zwaar is voor een vrijgevestigde eenpitter, genoot ik van mijn werk en had ik een goede balans. Maar de coronapandemie met alle consequenties in de maatschappij, de niet te stoppen stroom van mensen die een psychiater zoeken, het gedoe met verzekeraars… het breekt me op.
Na een week vakantie voelde ik dat ik niet gewoon een beetje overbelast ben. Ik heb jarenlang structureel te veel en te hard gewerkt. Mijn geheugen- en concentratieproblemen zijn de afgelopen jaren steeds erger geworden. Ik kan en wil dat niet langer volhouden.
Om los te komen van de last op mijn schouders heb ik tijd en ruimte nodig. Daarom ga ik mijn praktijk sluiten. De komende zeven maanden gebruik ik om de lopende behandelingen rustig af te ronden of over te dragen. Vanaf juli 2023 neem ik een sabbatical van tenminste een half jaar.
Het is een groot en ingrijpend besluit dat me weemoedig stemt. Maar ik voel ook opluchting. Omdat ik stop met volhouden. Met altijd eerst aan de ander denken. Met geloven dat ik geen keuze heb. Tegelijkertijd verheug ik me op de ruimte voor nieuwe dingen. Of ik weer terugkeer als psychiater weet ik nu nog niet. Wel dat ik blijf schrijven. Materiaal genoeg.
Hè wat naar om zo te moeten stoppen. Leeg en uitgeknepen als een tube tandpasta.
Geniet van je sabbatical en bedenk wat je wilt.
Ik weet nog goed dat jij mij ooit gevraagd hebt. Deze vraag is dus nu wederzijds, maar dan wel ná jouw sabbatical.
Jurriaan
Hee Cassandra. Wat ben jij toch een fijn mens. Ontzettend dapper natuurlijk, zo’n groot besluit te nemen. Wat verdrietig dat de beker dan eerst zo leeg moet raken hë, maar ik zie ook niet hoe dat eigenlijk anders kan hoor, bij het vak dat je met zo veel vanzelfsprekende, menselijkheid, bekwaamheid en passie vormgaf, het beroep dat zo natuurlijk het jouwe is en waar je ongetwijfeld zo node ook gemist zult worden. Daarvan kun je vast alleen maar scheurend loskomen en om te herstellen moet dat nu blijkbaar gewoon. Dank je wel voor hoe je dat ook met ons/je lezers deelt. Dat raakt, dat is herkenbaar (voor velen denk ik) en op een bepaalde manier troostrijk. De ontmoetingen die ik heb gehad met jou waren gewoon fijn, waarbij rollen nauwelijks een rol speelden, gewoon van mens tot mens, precies zoals ik dat ook zo graag heb. Nog maar eens dank je wel daarvoor Cassandra. Ik hoop dat je hem gauw weer gaat vinden: die balans in je lijf of rust in je hoofd, waarmee en in welke vorm dat dan ook mag zijn. Het ga je goed!! Wie weet tot ziens. Ergens. Ooit.
Lieve Cassandra. Wat een wijs en moedig besluit van je. Respect!
Beste Cassandra – dapper besluit – iemand moet een grens trekken (begrijp ik) en dat kan er maar eentje zijn, jij zelf dus. Knap werk dus – ook even als oud bedrijfsarts sprekend.
Dat zouden er meer moeten doen namelijk. Nee zeggen, grenzen trekken, strepen zetten, ophouden met dweilen terwijl alle kranen open staan. Het heeft geen zin als storingsdienst monteur te fungeren als het hele systeem op ploffen staat. Terug naar het begin dus. Resetten. Neem een kans kaart.
Beste Cassandra,
Wat goed dat je voor jezelf hebt gekozen.Mogelijk dat je dat je dat erg gaat bevallen.
Zelf ben ik op 64 jarige leeftijd met pre pensioen gegaan om onder alle druk uit te komen. Ik had een half jaar nodig om weer helemaal mezelf te worden. Nu doe ik allerlei leuke dingen. Ik sport veel, ben met Italiaanse les bezig en ik ben zelf een nieuwe opleiding begonnen. Het kan heel anders dan ik tot dan toe heb gedacht.En veel relaxter.
Met vr gr Sylvia Koppers
Hi Cassandra,
Wat een pittig maar moedig besluit. En eentje die zo ontzettend herkenbaar is. Ik wens je en gun je de ruimte om tot rust te komen en de zorg aan jezelf te kunnen geven!
Wat een moedig en dapper besluit. Maar ook heel erg jammer. Ik wens je alle goeds toe.
Dag, wij kennen elkaar volgens mij niet, maar ik denk dat ik wel begrijp dat het teveel is en ik hoop van harte dat een half jaar sabbatical genoeg is. Misschien beter om geen tijdslimiet te stellen, maar rustig te kijken wat zich aandient na het stoppen. Heel veel succes
Lieve Cassandra,
Ik ontmoette je tijdens mijn eerste crisisopvang bij Altrecht en heb je daarna niet meer losgelaten. Instinctief voelde ik aan bij de juiste persoon terecht gekomen te zijn. Het was niet vanuit afhankelijkheid, maar wellicht meer vanuit een diep weten. Jij hebt vaak de juiste interventies ingezet gedurende mijn ziekteverloop (recidiverende depressies) en altijd vanuit gelijkwaardigheid. We zien elkaar de laatste 6 jaar 1 of 2 keer per jaar. Een soort APK. Het gaat al tijden goed met mij. Ik heb een soort versie 2.0 kunnen ontwikkelen, die beter bestand lijkt te zijn tegen het leven met zijn ups and dows. Er is ook acceptatie ontstaan rondom de kwetsbaarheden waar ik blijkbaar mee behebt ben. Daarin heb jij een heel belangrijke rol gespeeld. Daar ben ik je heel dankbaar voor.
En nu? Is het tijd om te stoppen voor je. Ik hoop dat de rust en ruimte die je nu voor jezelf creeert, je goed gaat doen. Dat daarna duidelijk wordt, wat voor jou de volgende goede stap gaat zijn. En op de een of andere manier heb ik het gevoel dat wij elkaar blijven tegenkomen….
Wow wat een verhaal Cassandra en hoe herkenbaar. Ooit stond ik naast je op de afdelingen toen je bent gestart met de opleiding tot psychiater. Stoppen met volhouden is inderdaad een moedig besluit. Een pijnlijk besluit ook. Sterkte met je herstel op weg naar hopelijk meer plezier in je leven en in het werk.
Heel jammer, een groot verlies voor patiënten en huisartsen.
Fijn te horen dat het 7 jaar wel goed gegaan is!
Ik vond je een psychiater met een geweldige voorbeeldfunctie.
Ik geniet ook erg van je stukjes in Medisch Contact.
Als bijzonder kundig collega en talentvol persoon heb je veel te bieden!
Het ga je goed!
Hoi Cassandra, wat moedig om zo openlijk je overwegingen te delen. Alleen in je praktijk, waarbij de vraag regelmatig de grenzen van de mogelijkheden zal raken en overstijgen. Mooi, die consultatie al die jaren. Sterkte met afbouwen en loslaten. Ik wens je een sabbatical toe die je weer terugbrengt naar je kern en energie. Fijn dat je blijft schrijven. Hopelijk zien we je weer terug als psychiater.
Oef Cassandra, heftig! Veel sterkte en ik wens je toe dat je je gouden hart, heldere oog en moedige handelen daar kan inzetten waar jij ook wel bij vaart. Nu eerst goed bijkomen. Hopelijk tot ziens!
Lieve Cassandra, een dapper besluit dat mij raakt en aan mij raakt. Uit ervaring weet ik hoe moeilijk t is om goed te kiezen voor jezelf en te kiezen vanuit liefde, met name liefde voor jezelf….Samenwerken met jou voelt als samen werken vanuit liefde voor onze cliënt. Ik zal je missen en ik zie uit naar wat je nog meer gaat schrijven!
Dag Cassandra, wat jammer en verdrietig, maar ook een kans op een nieuwe horizon!
Hartelijke groet van een oud-collega Mary
Beste Cassandra. Een besluit dat heftig is en waar je lang over heb nagedacht en mogelijk wakker van hebt gelegen. Een moedig besluit om je nu stevig te positioneren en doen wat goed voor jou is.
Het zou een groot gemis zijn als je niet weer je mooie vak oppakt. Neem alle tijd en het ga je goed.
Warme groet, mensen mens.
Volkomen begrijpelijk, Cassandra, hoe jammer ook. In de huidige maatschappij zijn toewijding en betrokkenheid cynisch genoeg funest. Ik hoop dat je een manier vindt om die eigenschappen in te zetten zónder jezelf tekort te doen. Het allerbeste gewenst!
Lieve Cassandra, je leeft maar één keer en in het leven moet je aldoor keuzes maken en soms moet je een drastische keuze maken, omdat je maar één keer leeft. Ik weet dat je dit besluit weloverwogen hebt genomen en je hebt zo ontzettend veel betekent voor heel veel mensen en zo ontzettend veel mensen geholpen. Je hebt een ultieme bijdrage geleverd aan de maatschappij EN aan het leven van vele patiënten, want ook zij leven maar één keer. Nu mag je jezelf op de eerste plek zetten en het maximale uit jouw leven halen. Een dikke knuffel van één van je clubvriendinnen die jou enorm bewonderd 😘.
Heel moedig,maar ook jammer!
Jeetje wat een dappere beslissing. En verdrietig dat het niet zo vanzelfsprekend is als het zou moeten zijn, om te kiezen voor je eigen psychische gezondheid. Wat een strijd moet hieraan vooraf zijn gegaan, fijn dat je aan het langste eind hebt getrokken.