Onrustkluis

Ken je dat? Van plan zijn om op tijd te gaan slapen en dan na 45 minuten niet van de wc kunnen opstaan door een onwaarschijnlijk diep slapend been. Omdat je bleef hangen in het checken van je socials, in mijn geval LinkedIn. Op Radio 1 hoor ik dat sommige middelbare scholen de smartphone volledig in de ban hebben gedaan. Leerlingen praten daar weer met elkaar in de pauze. Ik zie ook een reclame van Xenos voor een ijzeren kooitje met een hangslot eraan, een soort gevangenis voor je telefoon.

In hoeverre is mijn onrust ook (gedeeltelijk) het gevolg van de continue stroom prikkels via dat schermpje?

Zo’n kooitje zou ik nooit kopen, maar misschien kan ik een leuk doosje maken voor mijn iPhone. Een half uur later zit ik met pakpapier, schaar en lijm aan de keukentafel een kartonnen doosje te pimpen. Mijn puberzoon komt thuis en trekt zijn linker wenkbrauw op. ‘Het wordt een Onrustkluis,’ leg ik uit, ‘voor mijn telefoon’. Zijn blik spreekt boekdelen. ‘Die van jou mag er ook wel in,’ probeer ik. Hij lacht me vierkant uit. ‘Please mam, je lijkt wel een luizenmoeder.’

Een handeling van niets, maar het voelt meteen alsof de machtsverhouding omdraait. Ik ben de baas over de smartphone.

Ik stel vast dat ik beter kan ontspannen met een boek dan door te knutselen. Echt mooi is ie ook niet geworden. Maar ik ben wel blij met mijn Onrustkluis. Ik leg mijn iPhone erin en sluit het doosje. Een handeling van niets, maar het voelt meteen alsof de machtsverhouding omdraait. Ik ben de baas over de smartphone.

Tijd om de honden uit te laten. Ik luister dan vaak podcasts. Nu ga ik op pad met alleen de huisdeursleutel en poepzakjes. Het regent pijpenstelen. Een van de honden probeert nog een sit-in op de oprit maar ik ben onverbiddelijk. Even verderop passeren we een huis waar twee mannen bezig zijn met het reinigen van de voegen van een gevel. Hun donkere werkkleding glimt van de regen. De een staat bovenop een ladder en legt aan de ander uit waarom het nuttig is dat je op een vast tijdstip gaat slapen. ‘Elke dag, ook in het weekend. En je moet ook precies dezelfde handelingen doen van tevoren’. De ander luistert belangstellend terwijl hij omhoog kijkt vanonder zijn druipende capuchon. ‘Handelingen?’ Geen spoortje dubbelzinnigheid. ‘Een soort slaapritueel. Dat je altijd gaat douchen. Of juist nooit. Dus niet soms wel en soms niet. En zeker géén schermen het laatste half uur, dat is ook echt bewezen. Die blauwe stralen zijn heel slecht voor je hersenen.’

Het hondenweer, de mannen die aan het werk zijn en hun opgeruimde geklets over leefstijl: het lijkt wel een scène uit Sluipschutters. Ik glimlach en groet ze alsof de zon schijnt. Met Airpods in was me dit vast ontgaan. En dan was deze blog er ook niet geweest.