Weinig heilig

Nog een uurtje en dan verzamelen we in het buurthuis. Ik kijk naar mezelf in de spiegel en strijk over de satijnen bandjes die op mijn witte jurk gestikt zijn. Mama heeft er weken aan gewerkt. Mijn vingers tasten langs mijn ingevlochten haar met de verse seringen erin. Onder mijn nieuwe sandalen zit een heel klein hakje. Ik voel me mooi en groot.

Wij geloven niet in God. Maar papa en mama vinden het goed voor een kind om één keer in je jeugd centraal te staan. En het is ook niet leuk voor me als ik de enige uit de klas ben die niet meedoet. We vieren thuis niet zo vaak feesten. Toen mijn ouders twaalf en een half jaar getrouwd waren, is de enige keer die ik me herinner. Net als toen staan er overal stoelen en tafeltjes in de tuin. De zon schijnt door de seringenboom.

‘Even opletten nu jongens. De rij begint hier. Anouk en Ronald voorop.’ Juffrouw Pasmans noemt de namen van mijn klasgenoten in koppeltjes. Ik ben de laatste, want mijn achternaam begint met de Z. Ik moet uitgerekend naast Thomas Witteplas lopen in de processie. Met zijn rode haar en sproeten. Hij is de enige jongen die geen lange broek aan heeft. Ook ik zie er anders uit dan de meeste meisjes uit mijn klas. Ze hebben lange jurken met Holly Hobbie kapjes op het hoofd en bijpassende tasjes. Mijn vriendin Josefien is ervoor naar Duitsland geweest.

De kerk van het Zwarte Kruis ligt precies tegenover onze school. Daarom start de processie vanuit het buurthuis. Er staan veel mensen langs de route. Als ze maar niet denken dat ik op Thomas ben. Bij het derde liedje mag ik met een tamboerijn de maat aangeven. Ik sta op het altaar tussen Robbie en Peter die bekkens tegen elkaar aan slaan. Ik probeer niet te schrikken van het harde geluid. Dat ziet er niet leuk uit, zei de juf bij het oefenen.

‘Neemt en eet dit brood, want dit is mijn lichaam’. In de klas hebben we gerepeteerd voor de communie. Linkerhand tot een kommetje vormen. Rechterhand onder de linker vouwen. Devoot kijken. Dat vind ik een mooi woord. Geen oogcontact. Ik sta achter Josefien. ‘Lichaam van Christus‘, prevelt meneer pastoor. Met zijn rechterhand pakt hij een stukje brood uit de grote glimmende kelk die de misdienaar naast hem vasthoudt en legt het in haar kommetje. Dan ben ik. ‘Lichaam van Christus’. Verbaasd kijk ik naar het flinterdunne vierkante stukje ijswafel in mijn linkerhand. Het is helemaal geen brood. Met mijn rechterduim en wijsvinger pak ik de hostie en leg hem op mijn tong. Niet kauwen nu. De hostie verandert in een klef lapje dat tegen mijn verhemelte plakt. Ik slik. Het blijft zitten. Terwijl ik naar mijn stoel terugloop, kijk ik naar de grond. Met mijn tongpunt probeer ik de randen los te wurmen.  Het smaakt naar niets. Of kan dat niet? Smaakt iets altijd ergens naar?